Jarosław Hermaszewski

Zadania jednostek pomocniczych są określone w ich statutach. To, co jest wspólne dla wszystkich sołectw, to ogólne zapisy, co do zapewnienia udziału mieszkańców w rozpatrywaniu spraw dotyczących ich miejsca zamieszkania, dbałości o zaspokajanie potrzeb mieszkańców sołectwa, oraz pełnienia funkcji organizacyjnej wobec społeczeństwa wsi. Tak tylko określony wachlarz zadań sołectw wymaga, aby choć w części mogły one być samodzielnie finansowane. Bez funduszu sołeckiego dysponowanie środkami finansowymi przez sołectwa było uzależnione od dobrej woli władz gminy. Doprowadzało to, w niektórych przypadkach, do „kupowania” mieszkańców poszczególnych wsi w sytuacji konieczności uzyskania poparcia wyborczego. Wydaje się, że przeznaczenie określonej kwoty środków finansowych na wypełnianie powierzonych sołectwom zadań zwiększy ich aktywność społeczną oraz wyzwoli inicjatywy obywatelskie, bez konieczności dostosowywania się do lokalnych uwarunkowań politycznych.

czytaj dalej…

Pogarszająca się sytuacja finansowa jednostek samorządu terytorialnego wymusza od włodarzy poszukiwania rozwiązań służących usprawnieniu procesów decyzyjnych. Podjęcie trafnej decyzji, co do kierunku wydatkowania środków publicznych powinno być poprzedzone analizą ekonomiczną dostarczającą wskazówek jak zwiększyć skuteczność zarządzania publicznego. W sprawnie funkcjonujących organizacjach gospodarczych jedną z istotniejszych analiz ekonomicznych jest analiza porównawcza. Jak wskazują przesłanki koncepcji New Public Management nowatorskie prace badawcze i wdrożeniowe mają dostarczyć wskazówek jak zaadoptować idee, metody, techniki, i rozwiązania instytucjonalne sektora prywatnego do sektora publicznego. Prowadzone szerokowątkowe analizy porównawcze pomimo, że nie mają bezpośredniego wpływu na racjonalność dokonywanych wydatków publicznych, to jednak mogą dostarczyć cennych wskazówek o polityce wydatkowej innych samorządów. czytaj dalej…

Kształcenie interdyscyplinarne staje się szansą rozwojową każdej uczelni. Uczelnie powinny i muszą poszukiwać rozwiązań, które zwiększają atrakcyjność kształcenia, przy utrzymywaniu kosztów na optymalnym poziomie. Zmniejszająca się liczba studentów, walka konkurencyjna pomiędzy uczelniami, wyścig po zewnętrzne źródła finansowania nauki to argumenty za większą kreatywnością władz uczelni. Podczas konferencji w PWSZ w Legnicy prezentowałem koncepcję rozwiązań interdyscyplinarnego kształcenia, które z pewnością staje się szansą, nie tylko na przetrwania ale na stabilny rozwój uczelni.

czytaj dalej…

Wydawać by się mogło, że szeroko rozumiane nakłady inwestycyjne, które zazwyczaj są pożądanymi wydatkami w budżetach gmin, zawsze kreują rozwój lokalny. Wydatki bieżące, które w znacznym stopniu ograniczają nasze możliwości wypracowania nadwyżki operacyjnej są zawsze pod ścisłą kontrolą i ich zwiększanie (lub pojawianie się nowych) jest źle odbierane przez włodarzy i skarbników. Ostatnio często się zastanawiam czy faktycznie to jest dobry kierunek myślenia. Pojawienie się, a raczej rozwój ekonomii społecznej podważa stereotypowe myślenie o wydatkach inwestycyjnych i bieżących. Jednak jak na razie nikt nie wypracował takich przepisów, które wspierałyby wydatkowanie środków budżetowych na elementy ekonomii społecznej, ponieważ one są bardzie perspektywiczne niż niektóre wydatki inwestycyjne. Szerzej tą kwestię opiszę w kolejnym artykule.

Reforma szkolnictwa wyższego, która w końcu weszła w życie 1 października 2011 roku wprowadza nową filozofię kształcenia, nazywaną czasami „kształceniem dla pracy”. Należy zauważyć, że dzisiaj odchodzi w zapomnienie sformułowanie „kształcenie dla rynku pracy”, bo jak wskazuje J.Guliński [Guliński, 2012] konia z rzędem temu, kto potrafi z pięcioletnim wyprzedzeniem określić zapotrzebowanie tak dynamicznego rynku pracy. Nowa filozofia kształcenia zmienia podejście z kształcenia dla wiedzy, na kształtowania umiejętności i postaw. czytaj dalej…